martes, 20 de julio de 2021

 Inventario


Teño dúas pernas e dous pés, brazos en cantidade de un par

e no bordo de todos eles, 

vinte dedos, todos cunha unlla ao final. 


Teño tronco, órganos e cabeza.Todo nun estado aceitable, case sans.


Teño unha boca e dúas línguas: o órgano e a nai, o código verbal.


Teño unha pesadume fonda que as veces faise pranto.

Teño un aviso de desafiuzamento no peto e unha dèbeda cun banco.


Teño frío moitas noites nas que o colchón é o chan.

Un chaquetòn que me tapa. Tamén teño unha manta. 

Un chapeu para a esmola e se cadra poño a man.


lunes, 25 de noviembre de 2019

                                               


                                    

                       Cando morres

  Souben delas fará agora un par de meses. Foi nunha tarde de finais de inverno. Aínda eran as sete pero a noite xa arrodeaba a granxa. Estaba eu a charlar coa Pardelina mentres lle libraba un pouco as ubres cando apareceron pola porta.
Asusteime ao ver aquelas catro figuras que viñan cara a min facendo xestos torpes e proferindo uns sons que arrepiaban. Vendo as súas intencións pouco amigables defendinme co único que tiña a man: o leite que lle muxira a Pardelina. Tireillo con caldeiro e todo. A cantidade non era moita pero foi remedio santo. En canto o líquido branco, aínda morno, lles caeu enriba frearon e comezaron a lamber alí onde batera cada gota. Cando remataron, estaban relaxadas e atentas a todo canto había ao seu arredor.

  Contáronme que levaban pouco máis de seis meses dun lado para outro. As primeiras en atoparse foron Claudia e Virtudes. Máis tarde, apareceu Mercedes e a última en unirse ao grupo foi Elvira. Non me souberon dicir moi ben o motivo, pero xuntas sentíanse mellor.
Era a primeira vez que falaban con alguén vivo, que se sentían como se estivesen vivas. Da súa existencia humana, non puideron contarme nada, unha espesa néboa tapaba tódolos recordos.
Os seus nomes decidímolos entre as cinco. Era un novo e inesperado comezo para todas.
Quedaron comigo e ensineilles todo canto sei. Os primeiros días máis que axudar atrapallábanme, pero enseguida aprenderon tódalas tarefas que é preciso facer nunha granxa. Hai veces que, por algún motivo, non beben o leite a tempo e dáselle por querer trabar a calquera. A última foi Claudia que lle meteu os dentes a Virtudes. Mala cousa fixo, Virtu arreoulle un trompazo que a salpicou a tres metros. Eu apureime a botarlle leite enriba e todo quedou en nada.
Temos probado co muxido doutras vacas e tamén as volve a vida, pero, nun par de horas, volven ser zombis outra vez. A de Pardelina, é outro cantar, con que beban uns grolos no almorzo, teñen autonomía para toda a xornada. Sempre foi unha vaquiña especial e o seu leite é ouro branco.
Posúen una enerxía inesgotable, case todo o traballo o fan elas así que eu dispoño de moito tempo de lecer, algo impensable hai apenas uns meses.
Cada día, a iso das seis da tarde imos ver pasar o tren. Mentres o ruído dos ferros se fai dono dos prados e Pardelina pasta, nós tumbámonos na herba e miramos cara ao ceo deixando voar o maxín.
Agora, tamén eu me sinto viva, con elas todo parece doado.
Cando morres e logo volves vivir, segues sendo ti pero es outra. Aquí estamos nós as cinco con dúas vidas cada unha. Eu, a miña primeira, tamén quero esquecela.
Esta mañá estaba eu almorzando cando apareceu Paulino pola porta. Ao velo case abafo có leite que tiña na boca.
Ficou na entrada mirando para min con ese ollar atravesado seu. Uns segundos, Tempo de abondo para que volvese sentir nas costas a derradeira patada que me deu. Pasaran tres meses daquela malleira, sabía que máis cedo ca tarde ía volver.

Así que é verdade! Dixéronme que non morreras, que estabas viviña e coleando. Mala herba nunca morre, eh Candeliña! Con todo o que levo pasado por ese mundo de Deus e ti aquí quentiña na miña casa. Deite por morta, ti sempre fuches unha merdenta, pero mira por onde que me enganaches.
Mentres dicía isto achegouse a min e pasoume a man pola cara. Ao chegar a boca meteume o polgar dentro dela, coma quen está catando algo que sabe seu. Entón cun xesto brusco rachoume a camiseta.
Aí xa non souben que facer co aire que me quedara paralizado no peito cando o vin na porta. Solteino con forza, deixeino saír para non afogar de noxo e medo. O berro colleuno por sorpresa e separouse un pouco, entón berrei con máis forza.
Só cando Elvira se puxo entre el e eu calei. Era a súa hora de tomar o leite así que alí estaban as catro.
Con Paulino paralizado pola sorpresa, Mercedes mandoume marchar:
Vaite ao prado norte, espéranos alí!
Saín sen mirar para el, escoiteino xurar e ameazar e corrín todo o que me deron as pernas.
Non parei ata velo tren, entón deixeime caer na herba e chorei. As bágoas caíanme pola cara como se quixeran lavar toda inxuria gardada nos últimos dez anos. E berrei, berrei sen decatarme de que eran berros antigos, berros que ninguén sabía que estaban aí esperando saír.
O sol xa estaba alto cando as vin chegar polo camiño. Sentaron ao meu carón e Virtudes, rodeando os meu ombreiros co seu brazo, bisbou no meu ouvido que Paulino non ía volver. Non quixen preguntar nada máis. Souben que Virtu dicía a verdade e cun cacho da miña camiseta rota, limpeille unha mancha de sangue que tiña nos beizos.

martes, 20 de agosto de 2019

                         


                                Salitre nos beizos

  Sempre ía pola beira, pola beiriña do mar.

Que a sal lle mollase os beizos, que o auga mollase os

seus pés, que o sol lle quentase as costas...

Ou que todo pasase ao revés.

Sempre ía pola beira, pola beiriña do mar.

Ata aquela tarde morna na que as ondas a chamaron.

Dixeron forte o seu nome,

por ela as ondas berraron.

Sempre ía pola beira, pola beiriña do mar.

Ata aquela tarde morna na que se foi mergullar.


Na praia choran a perda, bágoas que caen no mar.

Sempre foi unha serea, ninguén o puido sospeitar.

jueves, 16 de agosto de 2018

       

         Polos pelos


  Non podendo demostrar os feitos que se lle imputan, e dada a

imposibilidade de interrogar aos demáis participantes das

supostas orxías e alteracións da orde aqui relatadas, o acusado

 Don Edelmiro Seixo queda en liberdade sin cargos. O camposanto

"Nova vida" estará baixo vixiancia policial durante un ano a

partires da data de hoxe para que osactos de vandalismo aquí

denunciados non se volvan repetir.


  "Miña naisiña da que me salvei, foiseme das mans carallo.

Despois de corenta anos de vixiante do "No Vida" (como lle

chamamos entre nós), casi aliamos. A culpa foi miña claro, a

tranquilidade de que nunca pasaba nada levoume a baixar a

guardia.

  A festa era rachada, estábano a pasar tan benque me unín a eles,

 non puiden evitalo.

  Deixamos o ciminterio cheo de merda; botellas, cabichas, cartóns

 de comida rápida, o colesterol era o de menos...Como eu rematei

 bastante perxudicado ate quedaron tumbas sin pechar ben, un

 desastre.

  Qué noite! Nin nos meus anos mozos me rira tanto. E que o

 Marcial e a Marucha son do que non hai, se estiveran vivos serían

 os humoristas máis famosos do mundo. Ai miña nai! Que non me

 podo lembrar da parodia que fixeron de Deus e a Virxen María que

 morro coa risa!

_Señor Edelmiro, parécelle divertido algo do que estou a ler?


_Non, non señor xuíz, desculpeme por favor.

lunes, 2 de julio de 2018

   
                    
                     Código ético



    Bailo para seguir vivindo. Algunha xente
corre, outra fai ioga e hai quen escribe. Eu bailo.


    Para esquecer o traballo. Bailo e bailo, e as veces nin así.


    A meu pai petoulle que fose a clases de baile cando era
unha nena. Eu non quería ir, prefería xogar ao fútbol. Pero 
él, que era moi teimudo, propúsose mercar miña vontade có
balón do Celta que tiña o branco máis clariño que vira na miña
vida.

  Fun bailar, claro.

  Primeiro sen ganas, desexando que rematara a clase para
saír coma un foguete cara a praza. Despois, esperando que
chegara o mércores, día de danza.  Cando me quixen dar
conta era a última en saír dese pequeno universo no que
me sentía tan ben. Se meu pai soubera...



    Dende entón bailaba cando estaba contenta, cabreada,
triste ou feliz.Os meus pés volvíanse tolos se algún
acontecer me favorecía. Se Migueliño me pasaba o balón,
eu bailaba. Se Marta escollía sentar conmigo no comedor
tiña ganas de bailar. Cando Xosé me bicou pensei morrer,
pero bailei.


  Pasaron séculos desde entón. Agora bailo para que o peso
do que fago non me afunda no chan. 

  Ao mal nacido que me aniquilou  para satisfacer os seus
instintos de berme, mateino por vinganza. Aos demáis, por
encargo.

   Non vaia pensar quen estea lendo isto, que son unha
asasina máis. Teño o meu código ético; só mato homes.
Machos que teñen dificultade para controlar os cachos de
pel e carne que lles colga na entreperna. Con este
regulamento e o baile, non teño peor conciencia que se
houbera atropelado un gato por accidente.




         

martes, 26 de junio de 2018




             

Rosalía e o mar

Conta a xente do lugar,
que nunha daquelas mañás
nas que andaba Rosalía pola beiriña do mar,
atopou unha botella coa historia de un rapaz.

Adrián era un mariño
que de tanta saudade
pensou dedicarse o viño.
Despois de a botella beber
e vendo o mal que lle sentou,
decidiu nela unha carta meter
e abanada polo mar a deixou.

Sendo rudo o mariñeiro,
soubo de algunha maneira,
deixar nun cachiño de papel,
case a súa vida enteira.

Os ollos de Rosalía titilaban ao ler,
namorouse sen remedio
desexábao coñecer.

Mandoulle recado o mar
nunha botella vermella
e quedou na espera
de resposta da parella.
Apenas pasaron dous dias e xa recibira misiva
relatáballe aventuras que ela xamais ouvira.
Pensaba de noite nela, miraba de seguido o ceo
soñaba se sería unha estrela
que na escuridade viña velo.
Estiveran fondeados nunha illa afastada
ó barco rompeulle o mastro e arranxárano na Habana.
Tamén avistaron baleas
coas que fixeron amizade
 e ata navegaron con elas.

Noutra botella vermella, volveu Rosalía mandar
unha longa e esperanzada carta para o mar.
Quero verte Adrián, mirarme nos teus ollos,
 sentir as túas mans.

Pasaron máis de dous meses e esta foi a resposta:
Quérote tanto meu ben, que xa non podo enganarte.
Levo anos namorado, bicando os teus pes suspiro.
Este é un amor imposible e eu non deixo de adorarte.
Ti non me soñas, nin sentes,
se non fose por Adrián, nin saberías que vivo.
Eu son o mar Rosalía,
sen corpo para abrazarte
sen beizos para bicarte,
Eu son o mar Rosalía,
ese que miras sen ver.
Eu son o mar Rosalia.








jueves, 15 de febrero de 2018


Apéndices


   Hay bolsillos tacaños y bolsillos burlones.

Los hay que parecen menguantes y otros gigantones.

Existen muchos tipos de bolsillos. Hay documentado algún caso, de

encontrar a un bolsilliario queriendo hacer intercambio, resulta

raro comprobar que haya seres que no sepan, que los bolsillos no

se cambian, ni se venden... solo a veces se transforman.

 Esos pequeños sacos que forman parte de nuestra vida, hablan por

sí solos, nos descubren desde dentro, dicen cómo somos.

Cuando salimos al mundo sin ninguno con nosotros, incorporamos

en su defecto, bolso o bandolera, mochila o una bolsa cualquiera.

Hay quienes lo llaman alma, otrxs le dicen corazón, yo digo que

son bolsillos, donde llevamos lo que somos, lo bueno y lo peor.


domingo, 15 de octubre de 2017

   

   Elías, por favor, baja. Venga hombre, que no es para tanto. Yo a

 veces tambièn me siento desbordado, nos pasa a todos, pero con

 esto no solucionas nada. Ya, joder, ya sè que hablo sin saber, pero

 hago lo que puedo. Tú siempre sabes que decir? Pues eso. Si te

 parece que el papelón que me ha tocado es la hostia de bueno, nos

 cambiamos.

  Venga, hombre, que estoy cogiendo frío y ya era lo que me

 faltaba. Baja de una puta vez. Hay un bareto en la esquina que está

 de puta madre para tomar unas cervezas tranquilos. Venga tío que

no estaremos mucho mejor tomando unos tragos que aquí con este

 puto aire helándonos hasta los huevos. Hazlo por mi joder, que lo

 último que me faltaba era pillar una pulmonía.

 
   Teresa se fue, lo sabías?

Hace tres días. No, no es como las otras veces, esta es de verdad.

 Tampoco importa mucho, mi vida es una mierda con ella o sin ella.

 Pero ahora apesta un poco más. Ala! Ya lo has conseguido!

 He tenido que subir, ya que tú no bajas. Está alto de cojones esto.

 Se puede saber què haces aquí? De verdad que porque te han

 despedido te pones en este plan? Eres la leche, joder!


  María está abajo hecha polvo. Cuando yo subía iba a llamar a la

 pasma. La tienes a ella joder y al puto perro. Yo, sin embargo, què

 cojones tengo? Te lo dirè; una mierda de trabajo que me ahoga, un

 puto piso de alquiler que parece un nicho, con los cajones que dejó

 Teresa vacíos.

  No tengo una mierda, no soy una mierda. Sabes què? A tomar por

 culo! Nos vemos en el infierno.



   Elías se quedó con los ojos muy abiertos viendo como el cuerpo

 de Roberto caía al vacío, se quedó allí hasta que, abajo, en la calle,

 aparecieron las luces de ambulancias y policía. Sólo entonces, con

 mucho cuidado, se levantó y se separó de la cornisa.

jueves, 11 de agosto de 2016

     Al margen


     Dice que fue involuntario, cree que pudo ser de rabia o incluso

de pena, no sabe explicar muy bien qué sucedió. En su defensa

alega que le pusisteis al frente de su comunidad demasiado pronto.

Después de mi larga vida como humano cuesta un poco adaptarse,

eso me dijo. Asegura que no volverá a ocurrir, que al ver la

catástrofe que estaba produciendo el fuego se dejó llevar por

pasiones propias de humanos y olvidó, durante un instante, su

condición. La lluvia no dejó de caer hasta que todos los incendios

estuvieron extinguidos y él no fue consciente de su intervención

hasta que la calma regresó a la zona. Necesita un poco de tiempo

para controlar sus propias fuerzas, me confesó que ser un Dios no

le estaba resultando fácil y la ley de no intervención necesitaba

practicarla más. Ruega al Gran Consejo que tengan todo esto en

cuenta a la hora de valorar su traslado.


martes, 5 de julio de 2016

   



   

  El sistema, final


       Coincidían en el cambio de turno, un minuto o dos.

 Elisa sintió  los ojos de Marcial siguiendo sus pasos mientras 

se dirigía a su mesa. Al principio se asustó, había llamado la 

atención de uno de los supervisores y eso no era bueno. 

Luego, cuando tuvo valor para mirarle ella también, 

descubrió su disimulada sonrisa y supo que no tenía nada 

que temer. Estaba un poco nerviosa, hoy esperaba 

averiguar algunos datos que le permitirían comprender 

qué estaba sucediendo en aquel inmenso sótano 

donde acudía cada día a trabajar. Apenas le faltaban 

unas piezas para encajar en el puzzle de aquella gran 

mentira en la que se había convertido su vida, 

la vida de tod@s ell@s.


 Cuando Marcial llegó a su puesto lo primero que hizo, 

con gestos nerviosos, fue revisar las incidencias del turno 

anterior. Al entrar en el sótano dirigió sus ojos al 

encuentro de la figura de ella, pero no estaba. 

Mientras recorría con avidez las líneas escritas 

en las hojas que había dejado el otro supervisor, 

sintió, aún antes de ver su nombre en ellas, 

una pesadumbre insoportable. Allí estaba, 

Elisa Maxwell reciclada a las 12,45 por actitud 

sospechosa hacia el sistema.