Cando morres

  Souben delas fará agora un par de meses. Foi nunha tarde de finais de inverno. Aínda eran as sete pero a noite xa arrodeaba a granxa. Estaba eu a charlar coa Pardelina mentres lle libraba un pouco as ubres cando apareceron pola porta.

Asusteime ao ver aquelas catro figuras que viñan cara a min facendo xestos torpes e proferindo uns sons que arrepiaban. Vendo as súas intencións pouco amigables defendinme co único que tiña a man: o leite que lle muxira a Pardelina. Tireillo con caldeiro e todo. A cantidade non era moita pero foi remedio santo. En canto o líquido branco, aínda morno, lles caeu enriba frearon e comezaron a lamber alí onde batera cada gota. Cando remataron, estaban relaxadas e atentas a todo canto había ao seu arredor.

  Contáronme que levaban pouco máis de seis meses dun lado para outro. As primeiras en atoparse foron Claudia e Virtudes. Máis tarde, apareceu Mercedes e a última en unirse ao grupo foi Elvira. Non me souberon dicir moi ben o motivo, pero xuntas sentíanse mellor.

Era a primeira vez que falaban con alguén vivo, que se sentían como se estivesen vivas. Da súa existencia humana, non puideron contarme nada, unha espesa néboa tapaba tódolos recordos.

Os seus nomes decidímolos entre as cinco. Era un novo e inesperado comezo para todas.

Quedaron comigo e ensineilles todo canto sei. Os primeiros días máis que axudar atrapallábanme, pero enseguida aprenderon tódalas tarefas que é preciso facer nunha granxa. Hai veces que, por algún motivo, non beben o leite a tempo e dáselle por querer trabar a calquera. A última foi Claudia que lle meteu os dentes a Virtudes. Mala cousa fixo, Virtu arreoulle un trompazo que a salpicou a tres metros. Eu apureime a botarlle leite enriba e todo quedou en nada.

Temos probado co muxido doutras vacas e tamén as volve a vida, pero, nun par de horas, volven ser zombis outra vez. A de Pardelina, é outro cantar, con que beban uns grolos no almorzo, teñen autonomía para toda a xornada. Sempre foi unha vaquiña especial e o seu leite é ouro branco.

Posúen una enerxía inesgotable, case todo o traballo o fan elas así que eu dispoño de moito tempo de lecer, algo impensable hai apenas uns meses.

Cada día, a iso das seis da tarde imos ver pasar o tren. Mentres o ruído dos ferros se fai dono dos prados e Pardelina pasta, nós tumbámonos na herba e miramos cara ao ceo deixando voar o maxín.

Agora, tamén eu me sinto viva, con elas todo parece doado.

Cando morres e logo volves vivir, segues sendo ti pero es outra. Aquí estamos nós as cinco con dúas vidas cada unha. Eu, a miña primeira, tamén quero esquecela.

Esta mañá estaba eu almorzando cando apareceu Paulino pola porta. Ao velo case abafo có leite que tiña na boca.

Ficou na entrada mirando para min con ese ollar atravesado seu. Uns segundos, Tempo de abondo para que volvese sentir nas costas a derradeira patada que me deu. Pasaran tres meses daquela malleira, sabía que máis cedo ca tarde ía volver.

—Así que é verdade! Dixéronme que non morreras, que estabas viviña e coleando. Mala herba nunca morre, eh Candeliña! Con todo o que levo pasado por ese mundo de Deus e ti aquí quentiña na miña casa. Deite por morta, ti sempre fuches unha merdenta, pero mira por onde que me enganaches.

Mentres dicía isto achegouse a min e pasoume a man pola cara. Ao chegar a boca meteume o polgar dentro dela, coma quen está catando algo que sabe seu. Entón cun xesto brusco rachoume a camiseta.

Aí xa non souben que facer co aire que me quedara paralizado no peito cando o vin na porta. Solteino con forza, deixeino saír para non afogar de noxo e medo. O berro colleuno por sorpresa e separouse un pouco, entón berrei con máis forza.

Só cando Elvira se puxo entre el e eu calei. Era a súa hora de tomar o leite así que alí estaban as catro.

Con Paulino paralizado pola sorpresa, Mercedes mandoume marchar:

—Vaite ao prado norte, espéranos alí!

Saín sen mirar para el, escoiteino xurar e ameazar e corrín todo o que me deron as pernas.

Non parei ata velo tren, entón deixeime caer na herba e chorei. As bágoas caíanme pola cara como se quixeran lavar toda inxuria gardada nos últimos dez anos. E berrei, berrei sen decatarme de que eran berros antigos, berros que ninguén sabía que estaban aí esperando saír.

O sol xa estaba alto cando as vin chegar polo camiño. Sentaron ao meu carón e Virtudes, rodeando os meu ombreiros co seu brazo, bisbou no meu ouvido que Paulino non ía volver. Non quixen preguntar nada máis. Souben que Virtu dicía a verdade e cun cacho da miña camiseta rota, limpeille unha mancha de sangue que tiña nos beizos.