Código ético

    Bailo para seguir vivindo. Algunha xente
corre, outra fai ioga e hai quen escribe. Eu bailo.

    Para esquecer o traballo. Bailo e bailo, e as veces nin así.

    A meu pai petoulle que fose a clases de baile cando era
unha nena. Eu non quería ir, prefería xogar ao fútbol. Pero 

él, que era moi teimudo, propúsose mercar miña vontade có

balón do Celta que tiña o branco máis clariño que vira na miña

vida.

  Fun bailar, claro.

  Primeiro sen ganas, desexando que rematara a clase para

saír coma un foguete cara a praza. Despois, esperando que

chegara o mércores, día de danza.  Cando me quixen dar

conta era a última en saír dese pequeno universo no que

me sentía tan ben. Se meu pai soubera...

    Dende entón bailaba cando estaba contenta, cabreada,

triste ou feliz.Os meus pés volvíanse tolos se algún

acontecer me favorecía. Se Migueliño me pasaba o balón,

eu bailaba. Se Marta escollía sentar conmigo no comedor

tiña ganas de bailar. Cando Xosé me bicou pensei morrer,

pero bailei.

  Pasaron séculos desde entón. Agora bailo para que o peso
do que fago non me afunda no chan. 

  Ao mal nacido que me aniquilou  para satisfacer os seus

instintos de berme, mateino por vinganza. Aos demáis, por

encargo.

   Non vaia pensar quen estea lendo isto, que son unha

asasina máis. Teño o meu código ético; só mato homes.

Machos que teñen dificultade para controlar os cachos de

pel e carne que lles colga na entreperna. Con este

regulamento e o baile, non teño peor conciencia que se

houbera atropelado un gato por accidente.