Polos pelos


  Non podendo demostrar os feitos que se lle imputan, e dada a

imposibilidade de interrogar aos demáis participantes das

supostas orxías e alteracións da orde aqui relatadas, o acusado

 Don Edelmiro Seixo queda en liberdade sin cargos. O camposanto

"Nova vida" estará baixo vixiancia policial durante un ano a

partires da data de hoxe para que osactos de vandalismo aquí

denunciados non se volvan repetir.


  "Miña naisiña da que me salvei, foiseme das mans carallo.

Despois de corenta anos de vixiante do "No Vida" (como lle

chamamos entre nós), casi aliamos. A culpa foi miña claro, a

tranquilidade de que nunca pasaba nada levoume a baixar a

guardia.

  A festa era rachada, estábano a pasar tan benque me unín a eles,

 non puiden evitalo.

  Deixamos o ciminterio cheo de merda; botellas, cabichas, cartóns

 de comida rápida, o colesterol era o de menos...Como eu rematei

 bastante perxudicado ate quedaron tumbas sin pechar ben, un

 desastre.

  Qué noite! Nin nos meus anos mozos me rira tanto. E que o

 Marcial e a Marucha son do que non hai, se estiveran vivos serían

 os humoristas máis famosos do mundo. Ai miña nai! Que non me

 podo lembrar da parodia que fixeron de Deus e a Virxen María que

 morro coa risa!

_Señor Edelmiro, parécelle divertido algo do que estou a ler?


_Non, non señor xuíz, desculpeme por favor.

   

                    

                     Código ético

    Bailo para seguir vivindo. Algunha xente
corre, outra fai ioga e hai quen escribe. Eu bailo.

    Para esquecer o traballo. Bailo e bailo, e as veces nin así.

    A meu pai petoulle que fose a clases de baile cando era
unha nena. Eu non quería ir, prefería xogar ao fútbol. Pero 

él, que era moi teimudo, propúsose mercar miña vontade có

balón do Celta que tiña o branco máis clariño que vira na miña

vida.

  Fun bailar, claro.

  Primeiro sen ganas, desexando que rematara a clase para

saír coma un foguete cara a praza. Despois, esperando que

chegara o mércores, día de danza.  Cando me quixen dar

conta era a última en saír dese pequeno universo no que

me sentía tan ben. Se meu pai soubera...

    Dende entón bailaba cando estaba contenta, cabreada,

triste ou feliz.Os meus pés volvíanse tolos se algún

acontecer me favorecía. Se Migueliño me pasaba o balón,

eu bailaba. Se Marta escollía sentar conmigo no comedor

tiña ganas de bailar. Cando Xosé me bicou pensei morrer,

pero bailei.

  Pasaron séculos desde entón. Agora bailo para que o peso
do que fago non me afunda no chan. 

  Ao mal nacido que me aniquilou  para satisfacer os seus

instintos de berme, mateino por vinganza. Aos demáis, por

encargo.

   Non vaia pensar quen estea lendo isto, que son unha

asasina máis. Teño o meu código ético; só mato homes.

Machos que teñen dificultade para controlar os cachos de

pel e carne que lles colga na entreperna. Con este

regulamento e o baile, non teño peor conciencia que se

houbera atropelado un gato por accidente.

         

             

Rosalía e o mar

Conta a xente do lugar,

que nunha daquelas mañás

nas que andaba Rosalía pola beiriña do mar,

atopou unha botella coa historia de un rapaz.

Adrián era un mariño

que de tanta saudade

pensou dedicarse o viño.

Despois de a botella beber

e vendo o mal que lle sentou,

decidiu nela unha carta meter

e abanada polo mar a deixou.

Sendo rudo o mariñeiro,

soubo de algunha maneira,

deixar nun cachiño de papel,

case a súa vida enteira.

Os ollos de Rosalía titilaban ao ler,

namorouse sen remedio

desexábao coñecer.

Mandoulle recado o mar

nunha botella vermella

e quedou na espera

de resposta da parella.

Apenas pasaron dous dias e xa recibira misiva

relatáballe aventuras que ela xamais ouvira.

Pensaba de noite nela, miraba de seguido o ceo

soñaba se sería unha estrela

que na escuridade viña velo.

Estiveran fondeados nunha illa afastada

ó barco rompeulle o mastro e arranxárano na Habana.

Tamén avistaron baleas

coas que fixeron amizade

 e ata navegaron con elas.

Noutra botella vermella, volveu Rosalía mandar

unha longa e esperanzada carta para o mar.

Quero verte Adrián, mirarme nos teus ollos,

 sentir as túas mans.

Pasaron máis de dous meses e esta foi a resposta:

Quérote tanto meu ben, que xa non podo enganarte.

Levo anos namorado, bicando os teus pes suspiro.

Este é un amor imposible e eu non deixo de adorarte.

Ti non me soñas, nin sentes,

se non fose por Adrián, nin saberías que vivo.

Eu son o mar Rosalía,

sen corpo para abrazarte

sen beizos para bicarte,

Eu son o mar Rosalía,

ese que miras sen ver.

Eu son o mar Rosalia.

Apéndices


   Hay bolsillos tacaños y bolsillos burlones.

Los hay que parecen menguantes y otros gigantones.

Existen muchos tipos de bolsillos. Hay documentado algún caso, de

encontrar a un bolsilliario queriendo hacer intercambio, resulta

raro comprobar que haya seres que no sepan, que los bolsillos no

se cambian, ni se venden... solo a veces se transforman.

 Esos pequeños sacos que forman parte de nuestra vida, hablan por

sí solos, nos descubren desde dentro, dicen cómo somos.

Cuando salimos al mundo sin ninguno con nosotros, incorporamos

en su defecto, bolso o bandolera, mochila o una bolsa cualquiera.

Hay quienes lo llaman alma, otrxs le dicen corazón, yo digo que

son bolsillos, donde llevamos lo que somos, lo bueno y lo peor.